In deze nieuwe rubriek ‘Salonchat’ vertellen schoonheidsspecialisten / beautyprofessionals over een gesprek met hun klanten. Echte klantverhalen uit de schoonheidssalon. Deze salonchat is van Lonneke van Herk. Over een bijzondere werkdag in de Schoonheidssalon van Lonneke…
Enkele weken geleden introduceerde ik een nieuwe behandeling in mijn salon: “Rose Rendez-Vous”.
Oftewel: Een afspraakje met de roos.
Het is een gezichtsbehandeling, zacht en aangenaam voor de huid en de producten waarmee ik werk, dragen de geur van Irissen, Mimosa en de Damascus Roos (ook wel Turkse of Bulgaarse Roos genoemd.)
Dat geuren en emotie hand in hand gaan, is algemeen bekend. Maar een geur kan ook een bepaalde herinnering oproepen, zowel positief als negatief, van heel lang geleden of juist van heel recent. Ook door een aanraking (of een massage) kan er een bepaalde energie vrij komen in lichaam en /of geest waardoor de client ‘verlichtʼ en ontspannen weer de deur uit gaat. Ik maak regelmatig mee dat mijn clienten even helemaal ‘wegdrijvenʼ tijdens de behandeling, liggend onder een zacht dekentje, warme kompressen op het gelaat, de aanraking van mijn handen, de aangenaam geurende producten en heerlijke achtergrond muziek die de ruimte vult… Alle ingrediënten zijn aanwezig om een fijn schoonheidsslaapje te doen wat dan ook regelmatig gebeurt. Dat is een groot compliment voor mij. Maar soms gaat het ook wel eens anders en ook dat is geen probleem.
Persoonlijk verhaal
Vera bezoekt als trouwe klant al enkele jaren mijn salon en we hebben inmiddels een fijne band opgebouwd.
Omdat de Rose Rendez-Vous behandeling nieuw was, wilde ze deze eens ervaren. Ik liet haar kennismaken met de geuren en startte de behandeling; reiniging, warme kompressen, peeling…. Ondertussen begon Vera mij een persoonlijk verhaal te vertellen. Normaal gesproken praat zij niet veel tijdens de behandeling om zo optimaal te kunnen genieten maar dit keer stroomden de woorden als vanzelf uit haar mond.
Tranen
Vera sprak en ik luisterde en ineens werd ze verdrietig en rolden er een paar tranen over haar wangen. Ze vertelde me over de bijzondere band met haar ouders en wat ze onlangs te weten was gekomen waardoor er ineens een heleboel puzzelstukjes op hun plek waren gevallen. Ik gaf haar een tissue en moedigde haar aan om vooral haar emoties niet op te kroppen. Pas toen ze weer tot rust was gekomen, vervolgde ik de behandeling. De geur van rozen hing nog steeds om ons heen. Vera verontschuldigde zich voor haar tranen maar dat was natuurlijk niet nodig. Ik sloot de behandeling af met het aanbrengen van een rozencrème op haar gezicht en bood haar een koud glaasje rozenranja aan. Daarna planden we een nieuwe afspraak in voor over 6 weken. Toen ze de salon uitliep, bedankte ze mij voor het vertrouwen en ik op mijn beurt, bedankte haar. Mijn werkdag ging door en gedurende de dag dacht ik nog een paar keer aan het verhaal van Vera.
Toen ik ʼs avonds thuis aan de koffie zat, zoemde mijn telefoon. Een WhatsApp bericht van Vera:
“Bedankt, ook voor de behandeling en het gesprek vanochtend. Het maakte veel los en ik realiseerde me halverwege de behandeling waarom. Een fijne plek of herinnering is vaak ook verbonden aan geluid of geur. Bij mijn opa en oma, de ouders van mijn moeder, kwam ik als kind ontzettend graag. Heerlijk buiten…”
Het volgende bericht bevat een afbeelding. Een man en een vrouw staan naast elkaar. Het is een foto uit een foto album, de kleuren zijn enigszins vervaagd. De man op de afbeelding draagt een zwarte pantalon en een wit overhemd met strepen. De mouwen stoer opgerold. De vrouw naast hem draagt een wit shirtje met korte mouwtjes en daar overheen een lichtblauwe overgooier. Haar donkere haar valt sluik langs haar gezicht. Ik schat, aan de hand van de kledingstijl dat de foto dateert van eind jarenʼ70/begin jaren ʼ80. De vrouw draagt een baby liefdevol in haar armen. Zo te zien een meisje want ik zie een roze jurkje. Blote voetjes piepen onder het rokje vandaan. Het gezin staat midden in een bloemenveld. Bloemen in rozerood, in keurig strakke rijen, zover tot waar de horizon begint….
Het lijken wel rozen!
Familie
Bovenin mijn scherm zie ik dat Vera ‘aan het typen…’ is. Mijn telefoon zoemt en de volgende zin verschijnt in mijn scherm:
“Mijn opa en oma runden een rozenkwekerij…”
Ik was ontroerd. De man en vrouw op de foto waren de ouders van Vera, de baby was zijzelf. Te midden van een bloemenzee van rozen. Dit was op de kwekerij van haar opa en oma waar zij als kind zo vaak kwam en waar zij zich zo gelukkig had gevoeld. Nu was ik degene die een traantje weg pinkte en dat liet ik Vera weten. Ik voelde me zo dankbaar dat ze dit met me heeft willen delen. Tijdens de behandeling had ze me dit niet kunnen vertellen, de emoties zaten te hoog, haar keel was te droog, de schaamte voor de tranen te diep… Maar nu liet ze me het alsnog weten. Ik vond het zo bijzonder, spiritueel…
Vera sloot af met de volgende woorden:
“Voel me altijd fijn bij jou en in je salon. Je bent een weldaad voor mijn voeten, gezicht en hart. Tot over een paar weken, Lonneke! “
Tot over een paar weken, lieve Vera.
De naam Vera is vanwege privacy redenen gefingeerd.
De aftrap van deze rubriek werd gedaan door Alexandra, van Schoonheidssalon Alexandra. Haar klantgesprek lees je hier: https://beauty-pro.nl/actueel-overall/huid-actueel/nieuw-salonchat-in-de-war-by-alexandra/
Wil jij ook een klantverhaal met jouw vakcollega’s delen? Stuur een mail naar moniek@businesscontentmedia.nl onder vermelding van salonchat.
Wat vind jij?